ရယ္ေမာၿခင္းသည္ အသက္ရွည္၏ ဆရာႀကီး၏ ေနာက္ဆံုးေဆးလံုး

တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာမွာ စုန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ ေသာင္းက်န္းေနေလသည္။
ရြာသားမ်ားသည္ ႀကံရာမရ သည့္ႏွင့္ တၿခားနယ္မွ အထက္လမ္းဆရာႀကီးကို
သြားပင့္ၾကေလသည္။ မၾကာမွီ ထိုဆရာႀကီး ႏွင့္ သူ၏ တပည့္ ေရာက္လာ ကာ
စုန္းမႀကီးကို ပညာၿပိဳင္ရန္ ခ်ိန္းေလသည္။ စုန္းမႀကီး ႏွင့္
ဆရာႀကီးတုိ႕သည္ ရြာ ထိပ္ရွိ ကြင္းၿပင္တြင္ ပညာၿပိဳင္ၾကမည္ ၿဖစ္ေလရာ
ရြာသားမ်ားလည္း ရြာလံုးကၽြတ္မွ် အားေပး ၾကေလ သည္။
ဆရာႀကီး- ဟယ္ စုန္းစုတ္ ဒီရြာက အၿမန္ထြက္သြားစမ္း
စုန္းမ- ဆရာစုတ္ နင္ကေရာ ဘယ္ေလာက္စြမ္းလို႕လည္း
ဆရာႀကီး- သိၾကေသးတာေပါ့
ဟုဆိုက သူတပည့္ ဘက္ကိုလွည့္ ၿပီး“ ေပးစမ္းငါ့ရဲ႕ ေဆးႀကိမ္လံုး “

တပည့္ထံမွ ေဆးႀကိမ္လံုးယူၿပီး ပါးစပ္က ဂါထာရြတ္ကာ ေဆးႀကိမ္လံုးၿဖင့္
ေၿမႀကီးကို ရိုက္လိုက္ ေလသည္။ သို႕ေသာ္ စုန္းမႀကီးက မၿဖံဳ။ ဘာမွမၿဖစ္သည့္
အၿပင္ တဟီးဟီး ေတာင္ရီေနေသးသည္။ ထိုအခါဆရာႀကီးက တပည့္ ေပးစမ္း ေရမန္း
ဟုဆိုကာ ေရမန္းၿဖင့္ ပက္ၿပန္ေလသည္။ သို႕ေသာ္ အခ်ည္း အႏွီး ပင္။ ဆရာႀကီး
၏တပည့္ၿဖစ္သူမွာ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြၿပန္ေနေလၿ

ပီ။ ဆရာႀကီးမွ တဖန္
ေဆးလံုး တစ္ လံုးထုတ္ၿပီး မန္းၿပန္ေလသည္။ ၿပီးေနာက္ ထိုေဆးလံုးၿဖင့္
ေပါက္လိုက္ေသာ္လည္း စုန္းမႀကီး မွာ မၿဖံဳေခ်။ ဆရာစုတ္နင့္ ပညာ
ကုန္ၿပီလားဟုေတာင္ေမးေနေသးသည္။ တပည့္ၿဖစ္သူမွာ ေၿပးဖို႕ၿပင္ေန ေလၿပီ။
ဆရာႀကီးက မေၾကာက္ရန္ေၿပာၿပီး
“ေပးစမ္း ငါ့ ေဆးလြယ္အိတ္“ ဟုဆိုကာ တပည့္ ထံမွ လြယ္အိတ္ကို ယူ၍အထဲမွ
လက္သီးဆုတ္ခန္႕ ရွိေသာ ေဆးလံုးႀကီး တစ္လံုးကို ထုတ္ကာ ပါးစပ္နားေတ့
မန္းမႈတ္ၿပီး လွ်င္ စုန္းမႀကီး ထံသို႕ ပစ္ေပါက္ လိုက္ေလသည္။ ထိုအခါမွ
မီးလံုးႀကီးပြင့္ သြားၿပီး စုန္းမႀကီးမွာ အစိတ္စိတ္
အမႊာမႊာၿဖစ္သြားေလေတာ့ သည္။
ရြာသူရြာ သားမ်ား မွာ ဆရာႀကီးကို အလြန္ အမင္း ယံုၾကည္ ေလးစားသြားၾကၿပီး
လက္ေဆာင္ မ်ား စြာကန္ေတာ့ လိုက္ ၾကေလသည္။ အၿပန္ခရီးတြင္ တပည့္ကေမးေလသည္။
“ဆရာႀကီး ၊ ဆရာႀကီး ေနာက္ဆံုးထုတ္လိုက္တဲ့ေဆးက ဘာလဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ္လည္း
တစ္ခါမွ မၿမင္ဘူးပါလား“
ထိုအခါ ဆရာႀကီးက ေဘးဘီကို ၾကည့္ကာ ေလသံကို ႏွိမ့္လိုက္ၿပီး
“ဘယ္သူ႕မွာ ေလွ်ာက္မေၿပာနဲ႕ ကြ အဲဒါ ဂ်ပန္ေတြဆီက ရလိုက္တဲ့ လက္ပစ္ဗံုး“ ဟူ၏။



သရဲ ထင္လို႕ပါ
တစ္ခါက လူတစ္ေယာက္သည္ မနက္ ေ၀လီေ၀လင္း အခ်ိန္တြင္ သခ်ၤ ိဳင္းကုန္းနားမွ
ၿဖတ္သြားရာ ေၾကာက္ သၿဖင့္ သုတ္သုတ္ သြားေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေနာက္မွာ
သူ႕ေနာက္သို႕ ကပ္လိုက္လာေသာ ေၿခသံ ၾကားေလသည္။ သူသည္ ၾကက္သီး ေမႊးညင္းမ်ား
ထလာကာ ပိုၿပီး ၿမန္ၿမန္ေလွ်ာက္ရာ ေနာက္က ေၿခသံ ကလည္း ပိုၿမန္လာေလသည္။
ေၿခသံက ကပ္လာသၿဖင့္ သူေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ ေခါင္းႀကီး ႀကီး ကုိယ္
လံုးေသးေသး သရဲကို ေတြ႕ရသၿဖင့္ ေအာင္မေလး ဟုေအာ္ကာ ေၾကာက္ေၾကာက္ ႏွင့္
သရဲေခါင္းကို ေၿခေထာက္ ႏွင့္ကန္ေၿပးေလသည္။ လူစလူနေတြ႕ေသာ ေနရာ ေရာက္မွ
လူေတြက သူ႕ကို မနည္း ႏွာႏွပ္ ယူရေလသည္။ သူကရွင္းၿပသည္။
“သရဲႀကီး ဗ်ာ ေခါင္းက အႀကီးႀကီး ကိုယ္လံုးက ေသးေသးေလး“ အၿခားသူေတြလည္း
ေက်ာခ်မ္းကုန္ ၾကေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကေလးေလး တစ္ေယာက္ ေတာင္းအႀကီးႀကီး
ရြက္ၿပီး ငိုမဲ့ ငိုမဲ့ ၿဖင့္ ေရာက္ လာကာ
“ဒီလူႀကီး ေတာ္ေတာ္ ဆိုးတဲ့လူႀကီး ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္မွ သရဲေၾကာက္လို႕
သူ႕ေနာက္က ကပ္လိုက္ပါတယ္ ဆို ကၽြန္ေတာ့္ ကို ကန္ၿပီးထြက္ေၿပးတယ္“ ဟူ၏။



သူရဲေကာင္းေရြးၿခယ္ပြဲ
တစ္ခါကဘုရင္ႀကီးတစ္ပါးသည္ ႏိုင္ငံ အတြင္းတြင္ သူရဲေကာင္းေရြးၿခယ္
ၿပီးသူေကာင္းၿပဳရန္အတြက္ အႀကံရေလသည္။ သူသည္ သူ၏ေဖာင္ေတာ္ကို
မိေခ်ာင္းမ်ား ေမြးၿမဴထားေသာ ေရကန္၏အလယ္တြင္ ေက်ာက္ခ်ေစၿပီး
မူးမတ္မ်ားကို ဤသို႕ေၾကၿငာေစသည္။
“တိုင္းသူၿပည္သားမ်ား ခင္ဗ်ား ဘုန္းကံ ႀကီးၿမတ္ေသာ ေရႊနန္းရွင္
၏သူရဲေကာင္းေရႊးၿခယ္ ပြဲႀကီး စတင္ပါမည္ခင္ဗ်ား မိေခ်ာင္းမ်ားကို
တိုက္ခိုက္၍ ဤေရကန္ကို ကူးခတ္လာႏိုင္သူအား ဘုရင္မင္းၿမတ္ ႀကီးမွ
ဆုေတာ္လာဘ္ေတာ္မ်ား ေပးသနားၿပီး သူရဲေကာင္းအၿဖစ္ ခ်ီးေၿမာက္မည္ၿဖစ္ပါသည္။
ၿပိဳင္ပြဲ စပါၿပီခင္ဗ်ား။ “

ပရိတ္သတ္ မ်ားသည္ကမ္းလံုးၿပည့္မွ်စည္ ကားလွ၏။ အမတ္ႀကီးက
ထိုသို႕ေၾကၿငာလိုက္ေသာ္လည္း ပရိတ္သတ္ႀကီးက တုတ္တုတ္မွ်မလႈပ္။ မည္သူမွ
ေရထဲ မဆင္းရဲပဲ ၿငိမ္သက္ေနၾကသည္။ အတန္ၾကာ ေတာ့ ဘုရင္ႀကီးေဒါသထြက္လာသည္။
ငါကိုယ္ေတာ္ရဲ႕တုိင္း ၿပည္ထဲမွ ရဲစြမ္းသတိၱရွိတဲ့သူ မရွိေတာ့ ဘူး လားဟု
မူးမတ္မ်ားကို ေမးသည္။ တစ္ခဏေန ေသာ္ ေရထဲသို႕ လူတစ္ေယာက္ ဗြမ္းခနဲ႕
ခုန္ခ် သြား သည္။ မိေခ်ာင္းမ်ားက သူ႕ထံသို႕ စုၿပံဳ လုိက္ၾကေလသည္။
ထိုသူသည္ မိေခ်ာင္းမ်ားကို ေရွာင္တိမ္း ရင္း ေဖာင္ဆီသို႕
ေရာက္ေအာင္ႀကိဳးပမ္းေလ၏။ ပရိတ္သတ္ႀကီး လည္း အသက္ပင္ မရႈႏိုင္ပဲ သည္းထိတ္
ရင္ဖို စြာ ၾကည့္ရႈ႕ၾကေလသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ထိုသူသည္ ေဖာင္ေတာ္ဆီ သို႕
ေအာင္ၿမင္စြာ ေရာက္ရွိေလ သည္။ ထိုအခါ ဘုရင္ႀကီးက အားရေတာ္မူၿပီး
ေရြဓါးဆုကို ခ်ီးၿမင့္ေလသည္။ မူးမတ္မ်ား က ခ်ီးက်ဴး စကား ဆိုၾက၏။
ပရိတ္သတ္မ်ားကလည္း ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် လက္ခုပ္တီး ၾသဘာေပး ၾကေလသည္။
ထို႕ေနာက္ ပရိတ္သတ္မ်ား ၿငိမ္သက္ေစရန္ အမတ္ခ်ဳပ္ႀကီးက လက္ကာၿပလိုက္ၿပီး
သူရဲေကာင္းႀကီးအား “သူရဲေကာင္းႀကီး အေနနဲ႕ ပရိတ္သတ္ႀကီးကို
ဘာမ်ားေၿပာခ်င္ပါေသးသလဲခင္ဗ်ာ“ ေမးလိုက္ရာ သူရဲ ေကာင္းႀကီးမွ
ပရိတ္သတ္ႀကီးဖက္ကို လွည့္လိုက္ၿပီး
“ဘယ္ မေအ..... က်ဳပ္ကိုတြန္းခ်တာလဲကြ“ ဟူ၏။



ေသခ်ာေၿပာပါ
ေမာ္ေတာ္တစ္စီးေပၚတြင္ၿဖစ္သည္။ အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္သည္ အိတ္ေဇာပိုက္ႀကီး
အနီးတြင္ ေတာင္းႀကီးပိုက္ၿပီးထိုင္ေနသည္။ ေမာ္ေတာ္ထြက္ေသာအခါ ေမာ္ေတာ္
ေမာင္းသူက သတိေပးသည္။
“ေဒၚႀကီး အဲဒါအိတ္ေဇာေနာ္“
“ေအးပါသိပါတယ္ဟဲ့“
မႀကာမွီထိုသူက ထပ္သတိေပးၿပန္သည္။
“ေဒၚႀကီး အဲဒါအိတ္ေဇာေနာ္“
“ေအးပါသိပါတယ္ဆို“
ထိုအခ်ိန္တြင္ေမာ္ေတာ္က လိႈင္းအပုတ္တြင္ လႈပ္သြားရာ ထိုအေဒၚႀကီးမွာ
အိတ္ေဇာၿဖင့္ထိမိေလရာ ထေအာ္ေလသည္။
“အမေလးပူလိုက္တာ“
ထိုအခါေမာ္ေတာ္ေမာင္းသူက
“အေဒၚႀကီးကို ေၿပာသားပဲ အဲဒါအိတ္ေဇာပါလို႕“
ထိုအခါ အေဒၚႀကီးက ဤသို႕ၿပန္ေၿပာေလသတည္း။
“ေသနာေလး ပူ ပူတယ္ေၿပာတာမဟုတ္ဘူး အိတ္ေဇာေလးဘာေလးနဲ႕“….



ဂဏန္းၾကီး ႏွစ္ခါေလွ်ာက္

တစ္ခါကေက်းရြာတစ္ရြာရွိဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းတြင္
ဖိုးသူေတာ္တပါးရွိေလသည္။ တစ္ေန႕ေသာ္ ရြာရွိဒကာတစ္ဦးက ဂဏန္းမ်ားလာေပးရာ
အရွင္ေတြၿဖစ္ေနသည္။ ဆရာေတာ္သိလွ်င္ ထိုဂဏန္းအား လံုးကို
လြတ္ပစ္ရမည္ၿဖစ္သည္။ ဖိုးသူေတာ္က ဂဏန္းလည္း စားခ်င္သည္ ဆရာေတာ္ဆူမွာ
ကိုလည္း ေၾကာက္သၿဖင့္ ဂဏန္းမ်ားကို မခ်က္ရဲပဲ အႀကံအိုက္ေနသည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ အႀကံတစ္ခုရသည္။ သူသည္ မီးဖိုႀကီးဖိုၿပီး အေပၚတြင္
ေရေႏြးဒန္အိုးတယ္ၿပီး။ ၿပီးလွ်င္ ဒန္အိုးေပၚတြင္ ၀ါးၿခမ္းေသး ေသး
ေလးတင္ၿပီး ဂဏန္းမ်ားကို ၿဖတ္ေလွ်ာက္ေစၿပီး
“ကဲဂဏန္းေတြေရ မင္းတို႕နဲ႕ငါနဲ႕ကစားၾကမယ္ မင္းတို႕ ဒီ၀ါးၿခမ္းကို
ၿဖတ္ေလွ်ာက္ႏိုင္ရင္ လြပ္လပ္ရာသြားေပေတာ့“
ဟုဆိုကာတစ္ေကာင္ၿပီးတစ္ေကာင္ ၀ါးၿခမ္းေပၚသို႕ တင္ၿပီး ၿဖတ္ေလွ်ာက္ေစသည္။
ထိုအခါ ၀ါးၿခမ္းက ေသးသည္ကတစ္ေၾကာင္း ေရးေႏြးေငြ႕အပူေၾကာင့္ လည္းေကာင္းတစ္
ေကာင္ၿပီးတစ္ေကာင္ေရး ေႏြးအိုးထဲက်ကုန္၏္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ အႀကီးဆံုး
ဂဏန္းႀကီး အလွည့္တြင္ မူကား ထိုဂဏန္းႀကီးသည္
အားေကာင္းေမာင္းသန္ၿဖစ္သၿဖင့္ ၀ါးၿခမ္းကို ကုတ္ကတ္ၿပီး
ၿဖတ္ေက်ာ္သြားႏိုင္ ေလသည္။ ထိုအခါဖိုးသူေတာ္ က အားမလိုအားမရၿဖစ္ၿပီး
“မင္းက အေကာင္ႀကီးတယ္ ႏွစ္ေခါက္ၿဖတ္“
ဟုဆိုကာ ဂဏန္းႀကီးကို ၀ါးၿခမ္းေပၚတင္ေပးလုိက္ေလသတည္း